Huisartsenpost

Donderdag 30 april-2020

Gisterenavond zaten we ineens bij de huisartsenpost. Mirjam was voor het eten nog even aan het skeeleren met Hidde. Wedstrijdje doen wie het eerste bij de kar was. Dat ging een beetje mis. Ze maakte een rare smak. Hidde komt naar binnen rennen: mama,mama,kom gauw,Mirjam is heel erg gewond. Dacht bij mezelf dat het wel weer mee zou vallen net als alle andere keren dat de kinderen wel eens onderuit gaan. Maar dit keer was het wel mis. Dik geschaafd oog,knie open en ze kermde erover dat haar armen zo verschrikkelijk zeer deden. Heb ze op de bank gelegd om even bij te komen,maar na drie kwartier huilde ze nog steeds van de pijn. Knie en hoofd voelde ze niet,alleen haar armen. Nou,dan moet er wel iets mis zijn. Om kwart voor 7 konden we bij de huisartsenpost terecht. Voor dat we gingen was ze inmiddels weer stil en deed het niet zo zeer meer. Dacht er eigenlijk over na om het weer af te zeggen. Maar omdat de pols toch iets dik werd zijn we toch maar gegaan. En maar goed ook. Eerst werd ze natuurlijk ondervraagd hoe het gekomen was. Ze vertelde tegen de dokter dat het kwam door het skeeleren. ‘En Mirjam,had jij beschermers om en een helm op?’ Nee,dat had ze niet. ‘Nou moet ik toch de moeder aankijken’ zei de dokter. Eeeeh,ja,hoe leg je aan een dokter uit dat ze die dingen overal neersmijten en ze echt niet om doen als ze 5 minuten gaan skeeleren? En ik het niet constant in de gaten kan houden. Ze skeeleren altijd zonder beschermers,en 100 keer gaat het goed en nu ging het mis. Na het “verhoor” gingen ze een foto maken. En toen bleek dat allebei de polsen gebroken waren. Ai,dat was toch wel even slikken. Voelde me op slag schuldig. Op mijn vraag of ze ze met beschermers om niet had gebroken,zei de dokter dat je daar toch niets van kon zeggen,maar dan had ze i.i.g geen kapotte knie gehad.

Ze werd gegipst door 2 verplegers die wedstrijdje aan het doen waren wie het snelst en het mooiste kon verbinden. Nou,toen kon ze wel weer lachen. Ze gaf ze allebei een 10. Leuk om te zien hoe ze haar op haar gemak stelde. Het ging allemaal nog redelijk snel. Kwart voor 7 zaten we in het ziekenhuis en om kwart voor negen waren we weer thuis. Eerst vroeg de assistente of ik misschien vandaag terug wilde komen voor de foto,want het kon wel zijn dat ik anders 2 uur moest wachten. Nou,dan maar liever wachten,heb geen zin om nog eens terug te gaan. Maar het viel mee. Nu moet ze echt overal meegeholpen worden. Toen ze thuiskwam vond Maureen het zo zielig. ‘Ik ga je echt overal mee helpen hoor’ Mirjam! Toen Mirjam vroeg of Maureen even aan haar neus wou krabben want ze had daar jeuk,zei ze dat ze dat wel een beetje vies vond om te doen?. En die wil verpleegster worden.

Het muizenhuis waar we aan begonnen waren is niks geworden. De kinderen waren in het begin erg enthousiast en konden niet wachten tot we er aan gingen beginnen. Nu scheelt het ze niet veel meer. Daar ga ik dan echt geen tientallen uurtjes insteken. Dan is straks al het werk voor niets geweest. Daar trapt ‘mams’ niet in. Het gaf mij wel gelijk een kans om zelf weer een miniatuurproject op te starten. Ik had nog een kijkkastje liggen,heb ik een paar jaar geleden van Mieke gekregen. Komt nu mooi van pas. Wil er een mooie woonkeuken van gaan maken. Gisteren in elkaar gelijmd en nu kan het geknutsel gaan beginnen. Maar eerst vanavond nog de spijkerstofbeer afmaken. Word wel een lollig beertje.

De oom en tante uit Ridderkerk met het coronavirus ,waar ik over blogde, stonden gisteren in het RD met hun verhaal. Was zo mooi en wonderlijk om te lezen. Dat het nog zo’n afloop zou krijgen had niemand meer verwacht.